Węgorz

Najchętniej wybiera miejsca ciepłe i obficie porośnięte, o dnie mulistym, aczkolwiek spotyka się go także w wartkich rzekach o dnie kamienistym, zwłaszcza jeśli znajduje tam podmyte brzegi, korzenie itp.

2 marca 2010  09:59

Podziel się:  

Węgorz europejski (Anguilla anguilla)

Wymiar ochronny - 40 cm

Okres ochronny - nie ma

Limit dzienny - 4 szt. /łącznie z linem i sieją/

Jest to ryba wężowatych kształtów, o cylindrycznym przekroju ciała. Jedynie część ogonowa jest mocno ścieśniona w płaszczyznach bocznych. Głowa węgorza jest mała, o stożkowatym kształcie. Paszcza jego uzbrojona licznymi, drobnymi ząbkami jest ustawiona poziomo, w górnej części pyska. Całe ciało tej ryby, łącznie z głową i płetwami, jest pokryte drobniutkimi łuskami, głęboko tkwiącymi w skórze i nie zachodzącymi na siebie. Samce węgorza w naszych wodach dorastają przeciętnie do długości około 50 cm, a samica nawet do 1,5-2 m i osiągają ciężar do 4-6 kg.
Pokarmem młodych węgorzy w wodach śródlądowych jest plankton i drobne larwy owadów. Większe węgorze zjadają zwierzęta wodne zasiedlające strefę denną i przybrzeżną zbiorników wodnych. Duże węgorze żywią się także drobnymi rybami, wyjadają ikrę innych gatunków ryb oraz zjadają raki w okresie linienia.

Węgorz jest rybą wędrowną, dwuśrodowiskową, pokonującą olbrzymie przestrzenie wodne w czasie swego życia. Tarło jego ma miejsce na dużych głębokościach Oceanu Atlantyckiego, w okolicach Wysp Bermudzkich. Po tarle dorosłe węgorze giną. W miejscach tarliskowych lęgną się larwy. Z ujść rzecznych wędrują wgłęb wód śródlądowych. Część tych larw wędruje jednak dalej morzami i przedostaje się także do Bałtyku. Młode węgorze wstępujące do naszych rzek uchodzących do Bałtyku mają 15-20 cm długości i kształty oraz barwę właściwe rybom dorosłym swego gatunku. Młode samce pozostają w ujściach rzek i w zalewach przymorskich. Samce natomiast niestrudzenie wędrują do wód śródlądowych, pokonując olbrzymie przestrzenie. Tu rozprzestrzeniają się one we wszelkich wodach płynących i stojących, niemal na terenie całego naszego kraju. Najchętniej przebywają one w wodach wygrzanych, stojących lub wolno płynących, o dnie mulistym i porośniętym roślinami. Tam unikają światła i na żer wychodzą przeważnie nocami. W wodach słodkich węgorze spędzają dalsze 7 - 9 lat życia, a czasem nawet więcej. Po tym okresie rozpoczynają powrotną, daleką wędrówkę przez strumienie, jeziora i rzeki do Bałtyku i dalej na Atlantyk, dążąc na właściwe im miejsca tarliskowe, z których już nie powracają. Węgorz spływający na tarło znacznie różni się kształtem i ubarwieniem od żerującego w wodach śródlądowych.

Do naszych wód na drodze naturalnej wędrówki dociera stosunkowo niewielka liczba węgorzy. Jest to gatunek bardzo cenny z gospodarczego punktu widzenia, gdyż doskonale rośnie, wyjada zbędny chwast rybny i taki pokarm, którego nie jedzą inne ryby. Ma przy tym doskonałe mięso, wszędzie cenione jako wspaniały produkt spożywczy. Z tego względu każdego roku wiosną, z ujść rzek zachodniej Francji, samolotami sprowadza się do nas znaczne ilości szklistego narybku węgorza. Jest on wypuszczany do odpowiednich wód śródlądowych w naszym kraju na wędrówkę do miejsc tarłowych.

Pamiętajmy, aby sprzęt do połowu tej ryby był mocny, tyleż z powodu siły węgorza, co ze względu na bliskość zielska lub innych zawad. Wskazany krętlik, gdyż broniąca się ryba wykonuje liczne obroty. Podbierak traktować jako ostateczność. Nie próbować odczepiać głębiej połkniętego haczyk, tylko odciąć wraz z przyponem i odzyskać przy sprawianiu. Unikać zanieczyszczenia ewentualnych skaleczeń krwią węgorza, gdyż zawiera ona jad szkodliwie działający na serce i układ nerwowy. Rozkłada się on jednak pod wpływem wysokiej temperatury.

Opracowano na podstawie danych zawartych w materiałach PZW Okręgu Gdańskiego koła 129 w Chojnicach.