Wakacje z duchami

Legendy podają, że na terenie powiatu chojnickiego znajdują się nawiedzone miejsca. Wprawdzie sceptycy twierdzą, że duchów nie ma, to jednak warto zapoznać się z naszą publikacją.

19 lipca 2010  00:22

Podziel się:  

Z książki „Legendy Borów Tucholskich” autorstwa Romana Apolinarego Reglińskiego wynika, że od czasu do czasu w wodach Jeziora Ostrowitego (pomiędzy wsiami Lichnowy i Ostrowite) można ujrzeć śnieżnobiałego potwora wielkości cielęcia. Zjawa pływa niezwykle szybko i bezgłośnie. Czasem chowa się w przybrzeżnych trzcinach – dawniej polował na wchodzące do wody krowy, obecnie zapewne nie wzgardzi również nieostrożnym pływakiem.

Kim jest tajemniczy duch? Według legendy to poprzedni właściciel jeziora pokutuje w ten sposób. Ten zły i chciwy człowiek pozbawił majątków wielu dzierżawców. Bogactwo zagłuszyło jego sumienie. Pewnego dnia, gdy właściciel łowił ryby, spotkała go jednak kara – jego łódź wywróciła się, a on sam utonął. Śmierć nastąpiła nagle, mężczyzna nie przyjął sakramentów, jego dusza musi więc pokutować w jeziorze aż do chwili osiągnięcia zbawienia. „Nie widzieliśmy ducha” – Damian Jasiński, Marek Przytarski i Tomasz Węglewski nie mieli styczności z białym cielęciem. „Ale mój wujek twierdzi, że widział coś w jeziorze” dodaje Marek. Czyżby właściciel Jeziora Ostrowitego pokutował do dziś?

Z wodą łączy się również inna historia przytoczona przez tego samego autora. Nazwa folwarku Pomoc, do dziś znajdującego się na małym półwyspie       u zachodniego brzegu Jeziora Charzykowskiego, miała wziąć się od okrzyków „Pomocy, pomocy!”, które podobno często dobywają się z wód jeziora. Za czasów zakonu krzyżackiego w miejscu folwarku miał stać krzyżacki dwór obronny, w którym mieszkało trzech rycerzy. Na pobliskiej wyspie jeziornej żył natomiast stary giermek rycerski. Starzec ganił rycerzy za prowadzenie niemoralnego trybu życia, przez co ściągnął na siebie ich nienawiść. W końcu wszyscy trzej popłynęli na wyspę z zamiarem zabicia staruszka. Pod wpływem jego pełnego wyrzutu spojrzenia zrezygnowali jednak z zabójstwa, schowali miecze i wypłynęli z powrotem. Niestety, mieli pecha – gdy wracali, łódź wywróciła się, a oni utonęli. To ich okrzyki dobywają się z fal jeziora.

„Tutaj straszą tylko kuny, puchacze, lisy i jeże” śmieją się współcześni mieszkańcy Pomocy. Dodają też, że dodatkowo z rana można usłyszeć żurawie, a wieczorem sowy. „Znam tę legendę, ale sama nie słyszałam krzyków z jeziora” – tłumaczy pani Urszula Jażdżewska, jedna z mieszkanek. Mówi jednak, że na miejscu folwarku poszukiwano kiedyś śladów zamku krzyżackiego – może więc i w tej legendzie znajduje się ziarnko prawdy?

Chojnice również posiadają swojego ducha. W 1433 r. miasto było oblegane przez husytów, którzy próbowali wedrzeć się do środka od strony Baszty Kościelnej (położonej po wschodniej stronie Starego Miasta). Franciszek Pabich w swoim „Małym leksykonie chojnickim” podaje, że mieszkańcy w porę spuścili wodę z Jeziora Zakonnego (które było znacznie większych rozmiarów niż teraz), przez co tratwy Czechów ugrzęzły w błotach. Żołnierze dostali się do Chojnic bez broni – większa waga sprzyjała pochłonięciu przez trzęsawiska. Niestety, jeden nie przeżył wyprawy – utonął w bagnach, a jego duch przez długie lata straszył chojniczan. Czy duchy istnieją? Zdania na ten temat są podzielone. Podobno jednak każda legenda zawiera ziarno prawdy – może więc warto sprawdzić, czy jest tak i w tym przypadku?

M. Werra